Bence artık ben de herkes gibiyim

Bazı aşk şiirlerini alıp, kendi hayallerime, hani o yirmi yaşındaki gençliğe söylesem, farklı bir anlam kazanıyor;

Büsbütün unuttum seni eminim
Maziye karıştı şimdi yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de şimdi herkes gibisin
-Nazım Hikmet-

Eskiden, hatta belki birkaç yıl öncesine dek ne kadar naifmişim. Ne kadar hayalperest ve belki biraz çocuksu. Bir zaman güzel hayaller kurardım. Gerçek değildi hiçbirisi ama hayalini kurabilirdim yine de. İnsan, hayatının bir anlamı olsun istiyor. Yedi milyar insan arasından benim hayatım farklı olsun, bir hikayem olsun, benim yaşamım hatırlansın, benden sonra devam etsin, küçük de olsa geride bir iz bırakayım istiyordum. Sonra bir şeyler oldu ve bunların artık gerçekleşmeyeceğini hissettim bir süre. Biliyorsun. Ama bir süre buna inanmayı reddettim. Çünkü bu hiç adil değil. Başkalarının hayatları anlamlı. Ben de var olmak istedim. İzim olsun, bir şeylerim olsun, çocukken hayalini kurduğum o teknoloji ar-ge şirketi hayalim gerçekleşsin, ne bileyim bir kitap yazayım ve binlerce satsın, insanlar beni anlasın, paradan yana hiç derdim tasam olmasın, ay sonları nasıl gelecek diye dertlenmeyeyim. Ama olmadı işte.

Şimdi kabulleniş noktasındayım. Kendime dönüyorum ve diyorum ki; "bence sen de şimdi herkes gibisin."