Merhaba, Bir şeyleyle uğraşıyorum o yüzden içeriklerin bir bölümünü kaldırmam gerekti. Merak etmeyin, S.

Onu ilk gördüğümde -ve bu onu son görüşümdü- yer altında ıssız bir metro istasyonundaydım. Aslında, burası gündüzleri cehennem kadar kalabalıktır. Her yanda, bir başka treni yakalamaya çalışan insanlar, sıkışan kapılar, birbirini ittirenler, küfredenler, basık ve rutubetli havadan kaçmak istercesine çıkışı arayanlar. Her şey üstüme üstüme gelir. Kalabalık ve izbe bu

Dışarıda sıcak ve saçma bir bahar havası. Yatak odasında kurulu portatif çalışma masası ve arkasında üstü çıplak, altında dandik mavi bir şortla oturan, ben. Geniş ve siyah bir masa. Neresinden baksan bu masa yatak odasının geri kalanıyla tezat. Ancak bu evde çalışabileceğim bir başka yere sahip olmadığımı düşünürsek, bir yere

Bilge, bilgelik yolunda yürümez. Aslında bu cümleyi sanırım Hermann Hesse'ye ithaf etsem kimse fark etmezdi. Gayet o da söyleyebilirdi. Belki de söylemiştir ama ben duymamışımdır ya da okumamışımdır. Bilge kendi yolunda yürür. Kendi hayatını yaşar. Kendini tanır, kendini bilir. Onun yolunu bizim kıskançlıklarımız, aç gözlülüklerimiz ve öykünmelerimiz bilge olarak tanımlar.

Kafeye girdiğimde gözüme ilk çarpan şey, arkası bana dönük ekranlar oldu. Doksanların sonu, iki binli yılların başında internet kafeler çok rağbet görüyordu. Zamanla herkesin evine bilgisayarların ve internetin girmesi ile birlikte bu manyaklık sona erer zannetmiştim. Ancak insanoğlunun tuhaf huylarını ve teknolojinin hızını hafife almışım. Evlerimizdeki bilgisayarların yerini daha küçük,

bu kadını tanıyorum. yani aslında tanımıyorum. ama hep görüyordum. hani vardır, bilirsiniz. sokakta yürürken, bir yerde otururken, bir şeyler yaparken hep denk gelen insanlar. aynı durağın insanları. zamanla bir “tanıdıklık” hissi oluşur. aynı yollarda yürürken yabancıdır da, yabancı bir memlekette görseniz durur halini hatırını sorarsınız. "seninle gerçekten uğraşamam. arama beni.

O günlerden geriye bir acı tad kaldı ağzımızda. Sayfalar dolusu şiirler yazar, sessizce öykülerimde kaybolurdum. Şimdi ne öyküler kaldı ne de şiirler. Kursağımızdaki heves dahi yok oldu gitti. Yaşlanmak mı bu yoksa kaldırabileceğimizden çok yorulup yavaş yavaş kendimizi tüketmek mi? Kendi kabuğumuzda yanıyoruz. İçten içe yanıyor, dışarıdan baksan sapa sağlam

Dedi ki, şiire, aşka ve ölüme inanıyorum, işte bu yüzden ölümsüzlüğe de inanıyorum. Bir dize yazıyorum, dünyayı yazıyorum; ben varım; dünya var. Bir ırmak akıyor serçe parmağımın ucundan. Gök yüzü yedi kere mavi. Bu arılık bir kez daha tek gerçek, (ve) son dileğimdir. Yannis Ritsos ezberlemek gerek. Not: Bu şiirin

beni tanıdıysanız bir zaman bir yerde, bilin ki ben o kişi hiç olmadım. ÖLDÜKTEN SONRA Diyecekler ki arkamdan Ben öldükten sonra O, yalnız şiir yazardı Ve yağmurlu gecelerde Elleri cebinde gezerdi Yazık diyecek Hatıra defterimi okuyan Ne talihsiz adammış İmanı gevremiş parasızlıktan. Muzaffer T. Uslu siz beni hiç tanımadınız. hiç

aklımda bir sürü düşünce. insanlar öldü. evler yıkıldı. şehiler ve binaları yeniden inşa edebilirsin. peki ya insanları? peki insanlara neden öfkeliyim? ne bekliyorum onlardan? kimden ne bekliyorum? bir başka trajedi bir başka ülkeyi vurduğu zaman neler hissettim? empati kurdum mu? acısını paylaştım mı, hissettim mi yüreğimde? bunu yaptım mı? iki

akdenize kıyı ülkelerin insanları kardeştir. politikacıları yavşak olur ama insanı tutkulu olur. yardımsever olur. dar zamanda yetişir. kuzey avrupa insanı bencildir. kabuğunda yaşar. korkaktır aslında. bir tehlike sezse, hemen üç günlük erzak depolayın diye yaygara çıkarır. gün olup da avrupalıya "nasılsın?" diye sormayı öğreteceğim hiç aklıma gelmezdi. medeniyet öyle bir

Bir başka kitap bitti, aslında bu arada çok kitap okudum ama buraya yazmaya değer pek bir şey yoktu açıkçası. Filmini siktir edin. Ben filmin fragmanını izlediğimde bile dayanamadım. Kitabın harika anlatımında, bazı noktalarda "hassiktir lan" oluyordum. O "hassiktir lan" dediğim "şeylerin" fragmanda ilk dakikadan piç edildiğini fark ettim. Kitabını okumak

Çoğu zaman yazıyorum çünkü başka bir şey bilmiyorum. "Cheers Darling". Yazmak, içimde biriken bir şeyleri... ya da her neyse işte. "Bence artık sen de herkes gibisin." Yine aynı puslu camın ardından bakıyorum dünyaya. Orada mısın? Silüetler. İz düşümleri. Gölgeler. İmgeler. Falanlar, filanlar, serzenişler. Hala mı? Bir spiralin içinde sonsuza dek

36 Yaşında bir insanım. * Evimiz kira * Arabanın kredileri hala devam ediyor * Herhangi bir birikime sahip değilim, aydan aya yaşıyoruz, kenarda üç kuruş yok * Para biriktiremiyoruz * Bir takım elbiseye sahip değilim * Havalı bir ofisim yok, genelde evden çalışıyorum * Zaten pek dışarı çıkmıyorum, şehri en son üç sene önce gezmişimdir * Çok arkadaşım

Bir yola çıkışımın üzerinden tam yirmi yıl geçti. Yaşım onaltı. Sene 2003. Ne yaz tatiliydi ama! Her şeyin temelini attığım, tüm hayatımın kararlaştırıldığı üç ay. İnsan hayatı ne kadar ilginç.