Çünkü ben, şiir seviyorum. Ve şiir yazabilen insanlara kızamıyorum. Nazım Hikmet, Sezai Karakoç, Attila İlhan, Turgut Uyar, Yunus Emre, Neruda, Yılmaz Erdoğan, Nilgün Marmara, Didem Madak... görüşü ne olursa olsun, yüreğinde şiir olan ve iyi şiir yazan kimseye gönül koyamıyorum. Çünkü ben mavileri seviyorum... Son nefesimi verirken bir öğle vakti

Bu aralar üçüncü kitabı yazmak için gerekli motivasyona sahip olamadığım için, başka şeylerle uğraşıyorum. Bu da son saçmalığım Bay Gadget. Bir masa üstü yardımcısı. Bay Gadget dört kalem pil ya da bir USB kablo ile çalışıyor. Kalem piller bir günde tükendiği için genelde kablodayız :D Bay Gadget bana saati gösterebiliyor;

Bir gün aşık olursan çocuk, unutma sakın. Bir kalbi sevmek solcu bir eylemdir. Bir sokak duvarına sevdiğini haykırmak gibidir. Bir sevda şiiridir, bir türküdür, bir isyandır. Unutma çocuk, Sevmek çorak topraklardan geçen uzun bir otobüs yolculuğudur. Camların ardındaki hayatların hayalidir. Postane memuru Ahmet'in karısı Şerife'nin elinden aldığı bir bardak çaydır.

Bazı aşk şiirlerini alıp, kendi hayallerime, hani o yirmi yaşındaki gençliğe söylesem, farklı bir anlam kazanıyor; Büsbütün unuttum seni eminim Maziye karıştı şimdi yeminim Kalbimde senin için yok bile kinim Bence sen de şimdi herkes gibisin -Nazım Hikmet- Eskiden, hatta belki birkaç yıl öncesine dek ne kadar naifmişim. Ne kadar

Uzaktan geldim. Geldiğim yerleri bilmezsin. Kimsenin konuşmadığı, kimsenin yüz yüze bakmadığı, ucu sonu belli olmayan bir kervanda kırk sene yürüdüm. Haramiler kesti yolumuzu, haraç verdim, kılıç çektim, dayak yedim, gece uykularımda yarınlarımı çaldılar, elimde avucumda kalan kum taneleriyle yoluma devam ettim. Uzaktan geldim. Yoruldum. Susuzluğu bilirim. Açlığı da. Gece yarıları

Bazen oluyor. Bir anda hevesim kaçıveriyor. Üçüncü kitap ile ilk kitabımı yazıyorum. Ama bir türlü gitmiyor işte. Yazmak için sebeplere ihtiyaç duyuyorum. Kaprisli miyim? Naza mı çekiyorum? Hayır. Bazen işte, olmayınca olmuyor. Yazmak için çok sert, çok gerçek, koyu ve yakıcı bir sebep arıyorum. Çünkü artık düşlerimde bile beni ele

Bir elimde on yedi yaşım Bir elimde mavi gökyüzü İçimde sessiz kalmışım,   ağlayan çocuk yüzüm duvara dönük Aynada kelimelere muhtaç yorgun bir adam (kelimelerde duyacaksınız sesimi) Bir sıcak merhaba ile ısıtıp  bir bardak çay üstüne üşümüş elleri Bir mendireğin kuytusunda fırtınalı deniz, karanlık bulutlar Başımı dizlerine dayayıp uyumanın hayali Oysa

Basılır. Öncelikle bilmeyenler için problemi anlatalım. Yeni bir yazarsınız. Hiçbir yayın evi, siz büyük bir şaheser yaratmadığınız sürece, kitabınızı bedavaya basmayacak. Kendi editor, basım ve benzeri giderlerini doğrudan faturalandırmasalar dahi, "ilk N kitabı satın almalısınız" şeklinde size yansıtacaklardır. Kaçışı yok. Kitap için satış fiyatı olarak 200TL belirleseler, ilk 200 kitabı

Yeni kitabım "-miş" dijital platformlarda ön satışta. 1 Aralık'ta ise yayına giriyor. Peki bu ne demek? "-miş" için Türkiye'de basılı bir kitap olmayacak. Avusturalya, Avusturya, Belçika, Bulgaristan, Kanada, Hırvatistan, Kıbrıs, Çek Cumhuriyeti, Danimarka, Estonya, Finlandiya, Fransa, Almanya, Yunanistan, Macaristan, İrlanda, İtalya, Letonya, Litvanya, Lüksemburg, Malta, Hollanda, Yeni Zellanda, Polonya, Portekiz,

Bir başka hikaye hazır. Daha sert. Daha kurgu. Daha hızlı. Daha dolu. Daha az ben. Daha çok Demir. Işıkları yakmadık. Perdeler açıktı. Sokak lambasının aydınlığı bize yetiyordu. Yatak odası bir uzak memleketti. Oraya kadar yetişemezdik. Kapıyı kapatır kapatmaz kemerimin tokasını çıkardı. Pantolonumu sıyırdı. Pantolonun içinden çıkıp arkamda yerde bıraktım. Montunu

Belki de göt olmak lazım. Yani böyle, esaslı bir şerefsiz, egoist, narsist bir herif olmak lazım ki insanların karşısına dikilip, ben buyum diyebilesin. Benim beğenilmeye hasret cümlelerim vardı. İnsanlar cümlelerimin yanından yürüyüp geçtiler. Dönüp bakmadılar. Ama diyorum yine de, misal diyorum, Oğuz Atay hiçbir kitabının ikinci baskısını göremedi. Tutunamayanlar ikinci

Sözleşmeler imzalandı! Hadi bakalım bir bar hikayelesi gelsin.

Artık barlara çok gitmiyorum. Neden? Bilmem. Sanırım orası kaçtığım bir yerdi bana ait. Şimdi evde yalnız kalınca, ihtiyaç duymuyorum galiba. Ama yine de çıkmam gerek. O yüzden kafeye geliyor, bir Amerikano ısmarlıyorum. Karşımda, yanımda, yani burada olan diğer insanları izliyorum. Mesela karşımda bir masayı dört kişi paylaşıyor. Güney Asya'dan olduğunu

Merhaba, Bir şeyleyle uğraşıyorum o yüzden içeriklerin bir bölümünü kaldırmam gerekti. Merak etmeyin, S.

Onu ilk gördüğümde -ve bu onu son görüşümdü- yer altında ıssız bir metro istasyonundaydım. Aslında, burası gündüzleri cehennem kadar kalabalıktır. Her yanda, bir başka treni yakalamaya çalışan insanlar, sıkışan kapılar, birbirini ittirenler, küfredenler, basık ve rutubetli havadan kaçmak istercesine çıkışı arayanlar. Her şey üstüme üstüme gelir. Kalabalık ve izbe bu

Dışarıda sıcak ve saçma bir bahar havası. Yatak odasında kurulu portatif çalışma masası ve arkasında üstü çıplak, altında dandik mavi bir şortla oturan, ben. Geniş ve siyah bir masa. Neresinden baksan bu masa yatak odasının geri kalanıyla tezat. Ancak bu evde çalışabileceğim bir başka yere sahip olmadığımı düşünürsek, bir yere

Bilge, bilgelik yolunda yürümez. Aslında bu cümleyi sanırım Hermann Hesse'ye ithaf etsem kimse fark etmezdi. Gayet o da söyleyebilirdi. Belki de söylemiştir ama ben duymamışımdır ya da okumamışımdır. Bilge kendi yolunda yürür. Kendi hayatını yaşar. Kendini tanır, kendini bilir. Onun yolunu bizim kıskançlıklarımız, aç gözlülüklerimiz ve öykünmelerimiz bilge olarak tanımlar.

Kafeye girdiğimde gözüme ilk çarpan şey, arkası bana dönük ekranlar oldu. Doksanların sonu, iki binli yılların başında internet kafeler çok rağbet görüyordu. Zamanla herkesin evine bilgisayarların ve internetin girmesi ile birlikte bu manyaklık sona erer zannetmiştim. Ancak insanoğlunun tuhaf huylarını ve teknolojinin hızını hafife almışım. Evlerimizdeki bilgisayarların yerini daha küçük,

bu kadını tanıyorum. yani aslında tanımıyorum. ama hep görüyordum. hani vardır, bilirsiniz. sokakta yürürken, bir yerde otururken, bir şeyler yaparken hep denk gelen insanlar. aynı durağın insanları. zamanla bir “tanıdıklık” hissi oluşur. aynı yollarda yürürken yabancıdır da, yabancı bir memlekette görseniz durur halini hatırını sorarsınız. "seninle gerçekten uğraşamam. arama beni.

O günlerden geriye bir acı tad kaldı ağzımızda. Sayfalar dolusu şiirler yazar, sessizce öykülerimde kaybolurdum. Şimdi ne öyküler kaldı ne de şiirler. Kursağımızdaki heves dahi yok oldu gitti. Yaşlanmak mı bu yoksa kaldırabileceğimizden çok yorulup yavaş yavaş kendimizi tüketmek mi? Kendi kabuğumuzda yanıyoruz. İçten içe yanıyor, dışarıdan baksan sapa sağlam

Dedi ki, şiire, aşka ve ölüme inanıyorum, işte bu yüzden ölümsüzlüğe de inanıyorum. Bir dize yazıyorum, dünyayı yazıyorum; ben varım; dünya var. Bir ırmak akıyor serçe parmağımın ucundan. Gök yüzü yedi kere mavi. Bu arılık bir kez daha tek gerçek, (ve) son dileğimdir. Yannis Ritsos ezberlemek gerek. Not: Bu şiirin

beni tanıdıysanız bir zaman bir yerde, bilin ki ben o kişi hiç olmadım. ÖLDÜKTEN SONRA Diyecekler ki arkamdan Ben öldükten sonra O, yalnız şiir yazardı Ve yağmurlu gecelerde Elleri cebinde gezerdi Yazık diyecek Hatıra defterimi okuyan Ne talihsiz adammış İmanı gevremiş parasızlıktan. Muzaffer T. Uslu siz beni hiç tanımadınız. hiç