16x4 - SI. personal website

vasat işler

Ölüm ve cennet üzerine

Ölüm ve cennet üzerine

Ölüm bana şefkatiyle gelecek. Hissediyorum. Bir şefkat saracak bedenimi. Kendimi bırakacağım. Cennetimde melekler dizlerine yatıracaklar. Çocuk, yaşlı, erkek, kadın. Günlerden hep cumartesi. Karnımız tok. Başımızı meleklerin şefkatli dizlerine koyacağız. Arkada güzel bir müzik çalıyor olacak. Her cumartesi akşamında başımızı okşayarak uyutacak melekler bizi. Parmakları, göz kapaklarımızı kapatacak. Yüzümüzü okşayacak. Her

Bazen iyi şeyler gerekiyor

Bazen iyi şeyler gerekiyor

Belki de göt olmak lazım. Yani böyle, esaslı bir şerefsiz, egoist, narsist bir herif olmak lazım ki insanların karşısına dikilip, ben buyum diyebilesin. Benim beğenilmeye hasret cümlelerim vardı. İnsanlar cümlelerimin yanından yürüyüp geçtiler. Dönüp bakmadılar. Ama diyorum yine de, misal diyorum, Oğuz Atay hiçbir kitabının ikinci baskısını göremedi. Tutunamayanlar ikinci

Kitap

Sözleşmeler imzalandı! Hadi bakalım bir bar hikayelesi gelsin.

Kafeden Notlar 2

Kafeden Notlar 2

Artık barlara çok gitmiyorum. Neden? Bilmem. Sanırım orası kaçtığım bir yerdi bana ait. Şimdi evde yalnız kalınca, ihtiyaç duymuyorum galiba. Ama yine de çıkmam gerek. O yüzden kafeye geliyor, bir Amerikano ısmarlıyorum. Karşımda, yanımda, yani burada olan diğer insanları izliyorum. Mesela karşımda bir masayı dört kişi paylaşıyor. Güney Asya'dan olduğunu

Kaldırdığım içerikler hk

Kaldırdığım içerikler hk

Merhaba, Bir şeyleyle uğraşıyorum o yüzden içeriklerin bir bölümünü kaldırmam gerekti. Merak etmeyin, S.

Metro North Railroad

Metro North Railroad

Onu ilk gördüğümde -ve bu onu son görüşümdü- yer altında ıssız bir metro istasyonundaydım. Aslında, burası gündüzleri cehennem kadar kalabalıktır. Her yanda, bir başka treni yakalamaya çalışan insanlar, sıkışan kapılar, birbirini ittirenler, küfredenler, basık ve rutubetli havadan kaçmak istercesine çıkışı arayanlar. Her şey üstüme üstüme gelir. Kalabalık ve izbe bu

Lemniscate

Dışarıda sıcak ve saçma bir bahar havası. Yatak odasında kurulu portatif çalışma masası ve arkasında üstü çıplak, altında dandik mavi bir şortla oturan, ben. Geniş ve siyah bir masa. Neresinden baksan bu masa yatak odasının geri kalanıyla tezat. Ancak bu evde çalışabileceğim bir başka yere sahip olmadığımı düşünürsek, bir yere

Bu gündüz barda

Bu gündüz barda

Bilge, bilgelik yolunda yürümez. Aslında bu cümleyi sanırım Hermann Hesse'ye ithaf etsem kimse fark etmezdi. Gayet o da söyleyebilirdi. Belki de söylemiştir ama ben duymamışımdır ya da okumamışımdır. Bilge kendi yolunda yürür. Kendi hayatını yaşar. Kendini tanır, kendini bilir. Onun yolunu bizim kıskançlıklarımız, aç gözlülüklerimiz ve öykünmelerimiz bilge olarak tanımlar.

Nasılsa kimsenin umrunda değil

Nasılsa kimsenin umrunda değil

Kafeye girdiğimde gözüme ilk çarpan şey, arkası bana dönük ekranlar oldu. Doksanların sonu, iki binli yılların başında internet kafeler çok rağbet görüyordu. Zamanla herkesin evine bilgisayarların ve internetin girmesi ile birlikte bu manyaklık sona erer zannetmiştim. Ancak insanoğlunun tuhaf huylarını ve teknolojinin hızını hafife almışım. Evlerimizdeki bilgisayarların yerini daha küçük,

barda (h'kaye)

bu kadını tanıyorum. yani aslında tanımıyorum. ama hep görüyordum. hani vardır, bilirsiniz. sokakta yürürken, bir yerde otururken, bir şeyler yaparken hep denk gelen insanlar. aynı durağın insanları. zamanla bir “tanıdıklık” hissi oluşur. aynı yollarda yürürken yabancıdır da, yabancı bir memlekette görseniz durur halini hatırını sorarsınız. "seninle gerçekten uğraşamam. arama beni.

Kafede

O günlerden geriye bir acı tad kaldı ağzımızda. Sayfalar dolusu şiirler yazar, sessizce öykülerimde kaybolurdum. Şimdi ne öyküler kaldı ne de şiirler. Kursağımızdaki heves dahi yok oldu gitti. Yaşlanmak mı bu yoksa kaldırabileceğimizden çok yorulup yavaş yavaş kendimizi tüketmek mi? Kendi kabuğumuzda yanıyoruz. İçten içe yanıyor, dışarıdan baksan sapa sağlam

son istek

Dedi ki, şiire, aşka ve ölüme inanıyorum, işte bu yüzden ölümsüzlüğe de inanıyorum. Bir dize yazıyorum, dünyayı yazıyorum; ben varım; dünya var. Bir ırmak akıyor serçe parmağımın ucundan. Gök yüzü yedi kere mavi. Bu arılık bir kez daha tek gerçek, (ve) son dileğimdir. Yannis Ritsos ezberlemek gerek. Not: Bu şiirin

değilim

beni tanıdıysanız bir zaman bir yerde, bilin ki ben o kişi hiç olmadım. ÖLDÜKTEN SONRA Diyecekler ki arkamdan Ben öldükten sonra O, yalnız şiir yazardı Ve yağmurlu gecelerde Elleri cebinde gezerdi Yazık diyecek Hatıra defterimi okuyan Ne talihsiz adammış İmanı gevremiş parasızlıktan. Muzaffer T. Uslu siz beni hiç tanımadınız. hiç

bir takım bazı notlar

bir takım bazı notlar

aklımda bir sürü düşünce. insanlar öldü. evler yıkıldı. şehiler ve binaları yeniden inşa edebilirsin. peki ya insanları? peki insanlara neden öfkeliyim? ne bekliyorum onlardan? kimden ne bekliyorum? bir başka trajedi bir başka ülkeyi vurduğu zaman neler hissettim? empati kurdum mu? acısını paylaştım mı, hissettim mi yüreğimde? bunu yaptım mı? iki

nasılsın?

akdenize kıyı ülkelerin insanları kardeştir. politikacıları yavşak olur ama insanı tutkulu olur. yardımsever olur. dar zamanda yetişir. kuzey avrupa insanı bencildir. kabuğunda yaşar. korkaktır aslında. bir tehlike sezse, hemen üç günlük erzak depolayın diye yaygara çıkarır. gün olup da avrupalıya "nasılsın?" diye sormayı öğreteceğim hiç aklıma gelmezdi. medeniyet öyle bir

The Giver

Bir başka kitap bitti, aslında bu arada çok kitap okudum ama buraya yazmaya değer pek bir şey yoktu açıkçası. Filmini siktir edin. Ben filmin fragmanını izlediğimde bile dayanamadım. Kitabın harika anlatımında, bazı noktalarda "hassiktir lan" oluyordum. O "hassiktir lan" dediğim "şeylerin" fragmanda ilk dakikadan piç edildiğini fark ettim. Kitabını okumak

Yazı*yorum

Çoğu zaman yazıyorum çünkü başka bir şey bilmiyorum. "Cheers Darling". Yazmak, içimde biriken bir şeyleri... ya da her neyse işte. "Bence artık sen de herkes gibisin." Yine aynı puslu camın ardından bakıyorum dünyaya. Orada mısın? Silüetler. İz düşümleri. Gölgeler. İmgeler. Falanlar, filanlar, serzenişler. Hala mı? Bir spiralin içinde sonsuza dek

36

36 Yaşında bir insanım. * Evimiz kira * Arabanın kredileri hala devam ediyor * Herhangi bir birikime sahip değilim, aydan aya yaşıyoruz, kenarda üç kuruş yok * Para biriktiremiyoruz * Bir takım elbiseye sahip değilim * Havalı bir ofisim yok, genelde evden çalışıyorum * Zaten pek dışarı çıkmıyorum, şehri en son üç sene önce gezmişimdir * Çok arkadaşım

20. Yıl

Bir yola çıkışımın üzerinden tam yirmi yıl geçti. Yaşım onaltı. Sene 2003. Ne yaz tatiliydi ama! Her şeyin temelini attığım, tüm hayatımın kararlaştırıldığı üç ay. İnsan hayatı ne kadar ilginç.

Müzede bir gece, Oct 20th 2022

Müzede bir gece, Oct 20th 2022

I know what's coming, Mr. Daley. I've always known. But it doesn't matter. You've given me the adventure of a lifetime in one night. And I have a feeling it's going to be a beautiful sunrise. Have fun. Thanks. Bazen bir komedi filmi çok şey Öğretebilir. Tek bir replik bir

Import 2022-12-11 16:51

Peter Pan

Eskiden fantastik hikayeler yazarken artık Tavuk Suyuna Çorba yazmaya başladım. Hayat ne tuhaf. “Ona anlatmalısın” dedi yaşlı adam. “Pardon, anlamadım? Bana mı söylediniz?” Genç adamın yüzünde hayal kırıklığı, acı, yalnızlık ve yanına davetsiz gelen bu yaşlı adamın şaşkınlığı ile belli etmemeye çalıştığı hoşnutsuzluğu vardı. “Kusura bakmayın. Konuşmanıza kulak misafiri olmak

Irmak Kitabı üzerine

Irmak Kitabı üzerine

Irmak Kitabı, eski patronum(!) -ki aslında beni Rimbaud, Ritsos gibi şairlerle tanıştıran bir dost, bir abimin- Irmak üzerine felsefi bir denemesi. Bu blog yazısında, kitabı okuyacaklar için berbat etmeden (Y ve Z kuşağı buna Spoiler vermek diyor), bu kitaba dair yazmak istedim. Bu kitap önemli. En azından benim için. Çünkü,

Zamandan hızlı

Zamandan hızlı ve hayattan yavaş. Hayır. Olayın benim için ışıkla bir alakası yok. Örneğin evren. 13.8 milyar yaşında bir evrende gözlemleyebildiğimiz evren (observable universe) nasıl oluyor da 46.5 milyar ışık yılı yarıçapında olabiliyor? Yani, her şey olduğu yerde dursa, evrenin başlangıcından bir ışık demeti ancak 13.8 milyar